My Body Is A Cage

Έχεις προσέξει πως αλλάζουνε το σώμα μας οι συνήθειες  μας;

Το αριστερό μου χέρι εγχειρισμένο ήδη μια φορά κάνει πάντα τις ίδιες  λάθος κινήσεις με την ίδια εμμονική επανάληψη που μαθηματικά θα χρειαστώ πάλι χειρουργείο.

Χαζεύω το σημείο που φουσκώνει σαν να έχουν τα κόκαλα αλλάξει θέση ή σαν κάτι να έχει παγιδευτεί μέσα του.

Έχεις προσέξει πως αλλάζουνε το σώμα μας οι συνήθειες  μας;

Το παραμορφώνουν και μένουν μόνιμα εκεί να σου θυμίζουν κάθε μέρα τα λάθη σου μέχρι να τα συνηθίσεις και να τα απενοχοποιήσεις τόσο που μια μέρα θα τα υπερασπίζεσαι σαν φυσιολογικά.

Τα αγαπάς όπως τον άρρωστο αέρα του αιρκοντίσιον  που αναπνέεις γιατί δεν έχεις μάθει να ζεις διαφορετικά. Δεν έχεις μάθει να αναπνέεις μόνος σου.

Να μένεις ελεύθερος από όλα αυτά τα μικρά καθημερινά  που σε πιέζουν από χίλιες πλευρές και σου αλλάζουν το σχήμα τα κόκαλα το τρόπο που κρατάς το κεφάλι ψηλά το πώς κουνάς τα χεριά σου πως τρέχουν τα ποδιά σου.

Τελειώνω τη δεύτερη σαιζόν του Dark με λίγο γαμημένη τη σκέψη ξεκινάω αυτή τη πρόταση εχθές και σήμερα μου τη τελειώνει το finale song ακούγοντας το στο τέρμα.

Και με τα παράθυρα ανοιχτά.

My Body is a cage.

I’m living in an age
That calls darkness light
Though my language is dead
Still the shapes fill my head

 

Currenty listening:Peter Gabriel – My body is a cage