Στη τύχη δεν πιστεύω. Μόνο στις συμπτώσεις. Όπως τότε σε εκείνη τη γωνία της Πανεπιστημίου που έστριψα για να μη πέσω πάνω σου.
Χωρίς να ξέρω γιατί.
Αυτός ο καιρός με γαμάει λίγο. Αυτή η ψύχρα που ξεκινάει τα βράδια και σε κάνει να αγκαλιάζεις τα μαξιλάρια και να δαγκώνεις τα χέρια σου.
Μια στις τόσες βλέπω ένα όνειρο παράξενο και είσαι πάντα εκεί. Δεν κοιμάμαι με τη σκέψη σου και είναι τρομακτικό να ξυπνάω μ αυτή.
Δεν το ‘χεις πόσο αληθινό το νοιώθω.
Περπατάω κάθε απόγευμα δίπλα στη θάλασσα. Εφτά με οχτώ παρά πέντε. Μετράω μετά πόσα βήματα έκανα και πόσες ανάσες έχασα. Χειμωνιάζει και η νύχτα μου διώχνει τα χρώματα, τα πνίγει στα κύματα κάθε φορά και πιο γρήγορα.
Μια μέρα κάποιος θα νικήσει όλη αυτή τη φασαρία στο μυαλό μου. Και δεν το ‘χεις πόσο αληθινό το νοιώθω.
Εγώ Αυτό που Ξέρω… 