Tram stories

Dear tram long time long see.

Έχε χάρη που έχει πάλι άδεια η Μαρίνα. Χωρίς μπαταρία ξέχασα και το φορτιστή σήμερα.

Σταματάει ο off radio στα αυτιά μου και χαζεύω το κόσμο. Δίπλα μου μπαίνει κάποιος που μόλις σχόλασε. Κουρασμένος μεροκαματιαρής στα 50 ίσως και λιγότερο ίσως και παραπάνω δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε από τα μάτια. Στον Άλιμο μπαίνει φίλος του γυρίζει από ψάρεμα. Μάλλον συνεχίζει το ψάρεμα προς Γλυφάδα είπε οτι εκεί δεν τσιπάγαν σήμερα. Λένε τα νέα τους. Βασικά ο πρώτος μιλάει δεν καταλαβαίνω αν είναι φίλοι ή γνωστοί ή απλά επειδή έχουν την ιδια καταγωγή νοιώθουν οτι επικοινωνούν και ας μιλάνε στην δική μας γλώσσα με τη δική τους προφορά.

Του λέει για το γαμπρό του που σκοτώθηκε. Σε μια πρόταση μονορούφι οτι έτρεχε οτι δεν φόραγε κράνος οτι κανείς δεν είδε τι έγινε δεν υπάρχουν μάρτυρες και οτι εκεί δεν είχε τίποτα ένα χωράφι είχε και οτι άφησε δυο παιδιά και αυτός παιδί ήταν πολύ κάλο παιδί 28 χρονών και του έλεγε να μην τρέχει έχει οικογένεια πρέπει να τους σκέφτεται αλλά δεν άκουγε του άρεσε αλλά κανείς δεν είδε τι έγινε και αυτά είναι τα νέα του αυτά έγιναν από τη προηγούμενη φορά που βρέθηκαν και χάρηκε που τον είδε και τα είπανε. Όλα μαζί μονορούφι με μια ανάσα και χαμογέλασαν χαρήκαν που είδε ο ένας τον άλλον και μίλησαν σε μια ξένη γλώσσα με την ιδια προφορά.
Κατεβαίνουν σε διαφορετικές στάσεις ξαλαφρωμένοι από οσα σκεφτόντουσαν  θα ξαναβρεθούν τυχαία δυο γνωστοί που γίνονται φίλοι ανάμεσα σε στάσεις του ίδιου δρομολογίου.

Σκέφτομαι τους δικούς μου φίλους που δεν τους συναντώ ούτε τυχαία. Τα δικά μας τα νέα που τα κουβαλάμε βαθιά μέσα μας και τέρμα μόνοι μας. Τελευταία στάση τέρμα διαδρομής. Κατεβαίνω. Να θυμηθώ να αγοράσω και άλλο φορτιστή να έχω στη δουλειά η έλλειψη μουσικής με κάνει και γράφω.