Ανεβάζω μια φωτογραφία με ένα τριαντάφυλλο που μου άφησε μια πελάτισσα σήμερα.
Κάτι μου είπε ότι το πήρε από κάποια εικόνα σε εκκλησία και ότι φέρνει τύχη της απαντάω ότι το χρώμα τα σπάει.
Το δάχτυλο μου δείχνει τεράστιο στη φωτογραφία και το μάτι μου κολλάει σε ένα παλιό κόψιμο. Μου έφυγε το μαχαίρι όταν έκοβα πορτοκάλι και έκοψα και μια φετούλα από δάχτυλο. Ήμουνα δεκαπέντε ήταν απόκριες και ανάβαμε φωτιές στο χωριό μου. Είχα στο Walkman μια κασέτα των Scorpions και άκουγα την εισαγωγή από το Still loving you ξανά και ξανά. Stop rewind play. Τύλιξα το κομμένο σημείο με μια χαρτοπετσέτα να σταματήσει το αίμα πήρα το πορτοκάλι στο χέρι και βγήκα πάλι έξω. Επέζησα, το σημάδι στο χέρι έμεινε να μου θυμίζει πως είναι να έχεις μεγαλώσει σε γειτονιά και γιατί δεν πρέπει να πιάνω μαχαίρια.
Το χρώμα από το τριαντάφυλλο αγαπημένο λέω στη πελάτισσα ότι χθες παρήγγειλα και κάτι μωβ σε ένα site.
Αργότερα πάμε για δουλειά στη γειτονιά που τριγύρναγα φοιτήτρια. Τρώμε υπέροχο τσιζκέηκ από τον φούρνο του Τάκη και έξω μυρίζει αφόρητα άνοιξη και οι νεραντζιές στο Κουκάκι.
Ανασαίνω λιγάκι, μου φωνάζω ότι πρέπει να σταματήσω να τρελαίνομαι για λάθος πράγματα. Την Άνοιξη την μυρίζεις αγοράζω και άλλο γλυκό να σου φέρω σπίτι και γράφω μετά από καιρό.
Για εικόνες και γεύσεις και μυρωδιές που αγάπησα.
Εγώ Αυτό που Ξέρω… 