Οι ευθείς ερωτήσεις με ταράζουν.Έχω ξεσυνηθίσει την ειλικρίνεια τελευταία.
Χάνω τα λόγια μου και δεν ξέρω τι να απαντήσω σε απλά πράγματα.
Μπορεί να φταίει που ανακατεύω ρακές με μυοχαλαρωτικά.
Μπορεί να φταίει που μυρίζω το αλκοόλ και εγκατάλειψη στα ρούχα σου.
Μπορεί να φταίει που όταν αρρωσταίνω αποσυντονίζομαι.
Μπορεί να φταίει που όλα τα κάνεις λάθος και δεν βγάζουμε άκρη.
Ένας συνάδελφος που παραιτήθηκε γιατι δεν άντεχε άλλο να δουλεύουμε σε κάτι που δεν μας αρέσει μου φέρνει σπιτική λεμονάδα και μου ζητάει να του γράψω το les revenants.
Το είδε πρόσφατα σε trailer και θέλει οπωσδήποτε να το δει. Θα σου πω κάτι γιατι σε εμπιστεύομαι μου λέει. Αυτό είναι το όνειρο μου τελευταία. Να δω το πατέρα μου ξαφνικά να επιστρέφει. Ξέρω ότι πέθανε αλλα τον βλέπω να ανοίγει η πόρτα και να μπαίνει μέσα και αυτό είναι το μόνο που θέλω.
Του γράφω τα επεισόδια και φεύγει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τα αρνητικά των άλλων όταν μου γράφουν τέτοιες μικρές ιστορίες.
Τα πρωινά κλαίω από το πόνο στη μέση μου δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο. Με ρωτάνε αν θέλω βοήθεια και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Δεν καταλαβαίνω και την ερώτηση δηλαδή, τι βοήθεια να θέλω το θέμα είναι να μην είχα τον πόνο εξαρχης. Ξέρω λέει μαλακίες το ρομαντικό κομμάτι μέσα μου. Αυτό που μάλλον έχει πεθάνει και το σώμα μου προσπαθεί να αποβάλει κάθε μέρα που δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.
-Τι τους λες;
-Σε ποιους;
-Σ’ αυτούς που σου την πέφτουν τι τους λες και τους τρομάζεις; Δεν το πιστεύω οτι και σήμερα μου άνοιξες τη πόρτα δεν μπορώ να το χωνέψω ότι και σήμερα είσαι μόνη σου.
Γελάω. Ναι οι άμεσες ερωτήσεις με ταράζουν. Δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Ακουμπώ στη πόρτα την κλείνω και περιμένω να ξαναχτυπήσει και ας μην έχω απαντήσεις.
Εγώ Αυτό που Ξέρω… 